Էշը վագրին ասաց. «Խոտը կապույտ է»: Վագրը պատասխանեց.«Ոչ, խոտը կանաչ է»: Քննարկումը թեժացավ, և երկուսով գնացին առյուծ արքայի մոտ:
Անտառին չհասած, որտեղ առյուծը նստած էր իր գահին, էշը սկսեց բղավել.
— Ձերդ վսեմություն, ճիշտ է, չէ՞, որ խոտը կապույտ է:
Առյուծը պատասխանեց.
— Ճիշտ է, խոտը կապույտ է:
Էշը շարունակեց.
— Վագրը համաձայն չի, խնդրում եմ պատժել իրեն:
Թագավորը հայտարարեց.
— Վագրը կպատժվի 4 տարվա լռությամբ:
Էշը ուրախ ցատկոտեց ու շարունակեց իր ճանապարհը` կրկնելով. «Խոտը կապույտ է»:
Վագրը կրեց իր պատիժը 4 տարի, բայց նախ հարցրեց առյուծին.
— Նորին մեծություն,ինչո՞ւ եք ինձ պատժել, դուք էլ գիտեք, որ խոտը կանաչ է:
Առյուծը պատասխանեց.
— Այո, իրականում խոտը կանաչ է:
Վագրը հարցրեց.
— Ուրեմն ինչու՞ եք պատժում ինձ:
Առյուծը պատասխանեց.
— Այս դեպքում կարևոր չի` խոտը կապույտ է կամ կանաչ: Պատժեցի քեզ, որովհետև անհավանական է, որ ձեզ նման համարձակ ու խելացի արարածը ժամանակ կորցնի էշի հետ վիճաբանելով ու գա ինձ անհանգստացնի այդ հարցով: