‘
ԱԺ-ում այսօր շարունակվել է հերթական քառօրյան, որի ընթացքում գլխավոր դատախազ Գեւորգ Կոստանյանը ներկայացրել է իր հաշվետվությունը: Կոստանյանի ելույթից հետո ելույթով հանդես եկավ ԱԺ Հայ ազգային կոնգրես խմբակցության քարտուղար Արամ Մանուկյանը: Նախ նա նշեց, որ Կոստանյանի ելույթ-հաշվետվությունը որպես փաստաթուղթ լավ էր կազմակերպված եւ այդ առումով դրական էր:
Սակայն, Մանուկյանը նշեց, որ կային շատ ավելի կարեւոր խնդիրներ:
«Դուք ամբողջ ընթացքում խոսում էիք միայն իրավական կողմից, ասես համալասարանի իրավական ֆակուլտետի դեկանն եք եւ խոսում եք իրավագիտությունից: Այդպես չէ՛, դուք հո վճիռ կայացնող չե՞ք: Ձեր պաշտոնը հասարակության ընդհանուր մթնոլորտի վրա խիստ կարեւոր ազդեցություն ունի, ըստ իս, հասարակության ապահովվածության, կանխատեսելիության, պաշտպանված լինելու, հավատի, այս ամենի հետ կապված վճիռ կայացնողը հասարակության վրա շատ ավելի լուրջ ազդեցություն կարող է ունենալ, քան վարչապետը, նախարարները: Որովհետեւ մի վճիռը կարող է քանդել հույսը, իսկ մի լավ վճիռ կարղ է հույս արթնացնել ամբողջ հասարակությանդ մեջ, եւ այստեղ ձեր ասած մաքուր իրավաբանությունը ընդամենը արդարադատության իմիտացիա է: Այդպես չէ, արդարադատությունը շատ ավելի մեծ համակարգ է, որը հասարակություն է պահում, որովհետեւ եթե արդարադատության գործող համակարգ կա երկրում, քաղաքացին իրեն լավ է զգում, բայց եթե քաղաքացին գիտի, թե ինչպես են վճիռները կայացվում, այդ դեպքում քաղաքացին քանդուքարափ է լինում:
Եւ այստեղ մի քանի տվյալներ եմ հանել: Մեր երկրում գործադիրի, օրենսդիրի եւ դատարանների նկատմամբ վստահությունը 2-3 տոկոս է: Սա փաստ է, մեր հասարակությունը չի վստահում գործադիրին, օրենսդիրին եւ դատարանին: Մեր երկրում հարցվածների 70 տոկոսը դատարաններին համարում է կախված իշխանություններից, 20 տոկոսը վախենում է պատասխանել, եւ միայն 10 տոկոսն է համարում, որ դատարանը կարող է արդարադատություն իրականացնել ազատորեն: 2-3 տոկոս վստահության պայմաններում խոսել միայն իրավագիտական տերմիններով, ճիշտ չէ:
Այս վերջին բոլոր աղմկահարույց գործերի հետ կապված ձեր մոտեցումները իրավական են, որը չի բավարարում հասարակությանը: Օրինակ՝ գոնե ձեր մտքով երբեւէ որպես դատախազ անցե՞լ է, որ դուք կարող եք Սերժ Սարգսյանին կամ նրա եղբորը զսպող մեխանիզմ հանդիսանալ: Երկրներ կան, որ երբ արդարատություն է իրականացվում, այն վերեւից ներքեւ է աշխատում:
Ձեր հաջորդ մոտեցման սխալը, անընդհատ խոսում եք, որ այդ գործերը պրոցեսի մեջ են՝ մարտի 1, Գորիսի դեպք, Գյումրի, եւ դրանք պետք է դեռ արդյունքներ տան: Եթե այդ պրոցեսը տեւում է 2-3-7 տարի, այդ արդարատության զգացումը մաշվում է, ինչը հոգնեցնում է քաղաքացուն, էլ արդար վճիռ չի սպասում: Ոչ թե պրոցեսի մասին խոսեք, այլ՝ արդյունքի: 7 տարի մարտի 1 քննեցիք եւ ոչինչ, 10 ամիս է առանձնացրել եք գործը, եւ ասում եք՝ սայլը տեղից կշարժվի, բա մի փոքր հատիկ չկա՞ր այս տաս ամսվա մեջ, որ հավատանք, որ դուք ուզում եք ինչ-որ բան անել, 7 տարի է մաշվեց այդ արադարատության զգացումը:
Մարտի մեկի հետ կապված գործի առանձնացնելը թվում է, թե հույս առաջացրեց, բայց հարցեր են առաջանում. Ղարաբաղից եկած ստորաբաժանումները գործում էլ չկա՞ն, կորա՞ն, չկա՞ն այլեւս, բանակի կիրառումը որպես գործի մաս էլ չի՞ քննվում, մոռացա՞նք:
Բացի դա, մենք հիշում ենք, կոնվենցիա ունեինք օրակարգում մոտ տաս տարի, որը հանեցինք, խոսքը կոմպենսացիաների մասին է, օրենքի նախագիծը բերեցինք, ասում եք՝ այս բանն ենք արել, այն ենք արել: Ոչ մի բան էլ չեք արել, կոմպենսացիայի հարցը լուծե՞լ եք, չէ՞ որ այդ հարցը չլուծելը ամոթ է, նախաձեռնեք, ասեք՝ ես ինչ անեմ, բայց էդ հարցը լուծենք: Վերջին հաշվով, երկիրը ոչ թե հանցագործությունների շատությունից է ճկռում, այլ արդարադատության պակասից, եւ եթե մենք այդ զգացումը չենք տալիս, ուրեմն, այդ արդարադատությունը կաղում է: Ոչ թե հանցագործության շատ կամ աղմկահարուցն լինելն է էական, այլ դրան ձեր արձագանքելը:
Ընտրողական արդարատություն է կիրառվում. պատկերացնո՞ւմ եք՝ Լիսկայի տեղ ես լինեի, ի՞նչ կլիներ իմ վիճակը, կան ընդդիմադիր գործիչներ, կան ոչ իշխանական եւ իշխանական գործիչներ: Այսքան հասարակական գործիչների վրա հարձակումներից որեւէ մեկը արդարացի պատիժ ստացա՞վ: Ոչ»:
‘