‘
ՀՅԴ Հայաստանի ԳՄ նորօծյալ ներկայացուցիչ Արսեն Համբարձումյանը կարծում է, որ իշխանությունը հարյուր տարի առաջ էր փողոցում ընկած, եւ Լենինը կարողացավ այն վերցնել, քանի որ օտարեկրյա գործակալ էր:
Հայաստանում վարչապետի թեկնածության շուրջ քննարկումները նա համարում է կեղծ օրակարգ: Դաշնակցության բարձրաստիճան ֆունկցիոները երեւի չի նկատել, որ խանդի տեսարան է ցուցադրում, որովհետեւ եթե Նիկոլ Փաշինյանի փողոցային պայքարը կեղծ է, ուրեմն նա կատարում է իշխանության պատվերը, իսկ այդ առաքելությունը կոալիցիոն «պսակադրությամբ» վերապահված է դաշնակցությանը: Հետեւաբար, Փաշինյանը մտնում է մի տիրույթ, որը նրան խոստանում է իրական իշխանությունից մաս: ՀՀԿ-ն հազիվ թե իր մասից Նիկոլին բաժին հանի, մնում է, որ դաշնակցությունը մի քիչ նեղվի: Ըստ երեւույթին՝ Արսեն Համբարձումյանի ջղաձգվածությունը պիտի այսպես հասկանալ, մանավանդ որ նա հիշեցնում է սահմանադրության փոփոխություններին ՀՅԴ նվիրվածությունը: Ուզում է ասել, որ ապագա իշխանության մեջ ուրիշ ուժ տեղ չպետք է ունենա, քանի որ սահմանադրական փոփոխությունների փուլում միայն դաշնակցությունն էր հանրապետականի թիկունքը պահում:
Հայաստանի քաղաքական կյանքի հիմնական ինտրիգը, թերեւս, դաշնակցության Իլյիչի ինքնության բացահայտումն է: Այդ խնդրին, ցավոք, ոչ ոք ուշադրություն չի դարձնում: Մինչդեռ իրավիճակը գնալով ավելի վտանգավոր է դառնում: Այն իմաստով, որ հանրային նվազագույն, գրեթե զրոյական աջակցություն ունեցող դաշնակցությունը դարձել է պետական կյանքում որոշումներին ազդող ուժ: Քաղաքական նոնսենս է, երբ կա բացարձակ մեծամասնություն, բայց կառավարությունը կոալիցիոն է: Եւ տպավորություն է, որ դա ոչ թե ներքին, այլ արտաքին պայմանավորվածությունների արդյունք է: Մնում է պարզել, թե ո՞վ է դաշնակցության Իլյիչը, որ առայժմ հարցերը կարգավորում է արտերկրից: Եւ ե՞րբ, ի՞նչ բախտորոշ ժամի է նա հայտնվելու Հայաստանում, որպեսզի ավարտին հասցնի հեղափոխականի իր գործը: Իշխանության եկած Լենինը սեպարատ հաշտություն կնքեց Գերմանիայի հետ՝ տարածքային մեծ զիջումներով: Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ ի՞նչ հաշտություն է կնքելու դաշնակցության Իլյիչը, եթե, Աստված չանի՝ Հայաստանում իշխանությունը մի օր ամբողջությամբ անցնի Հանրապետության փողոցով:
‘