Թելման Պետրոսյանը Ֆեյսբուքում գրել է.
«Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հայտնվեց որպես միտք, որը քայլում էր պատմության առաջից։ Նա չաղմկեց, այլ մտածեց։ Չբղավեց, այլ հաշվեց։ Նա արեց այն, ինչ դարեր շարունակ չարվեց՝ նա պետություն դարձրեց հայի երազանքը։ Ու դարձրեց լուռ՝ գրքով, գիտությամբ, խորքով։
Նիկոլը եկավ՝ որպես բղավող ցավ։ Ոչ թե վերլուծություն, այլ հույզ։ Ոչ թե կառույց, այլ կարկատան։ Նա խոստացավ երկինք, բայց չտեսավ նույնիսկ գետինը։ Ամեն քարից դավադրություն սարքեց, ամեն ստվերից՝ թշնամի։ Նա խառնեց հուզումն ու որոշումը, սուտն ու հպարտությունը։
Լևոնը իրեն շրջապատեց իմաստուններով՝ Սիրադեղյան, Սարգսյան, Մաթևոսյան… մարդիկ, ում անունը պաթոսով չի բղավում, այլ լուռ հնչում է խղճի պես։
Նիկոլի շուրջը մարդիկ են, ովքեր սուլիչ ունեն, բայց գաղափար չունեն։ Նրանք լուսանկարվում են հարթակներում՝ մի երկիր կորցնելու ֆոնին։
Լևոնը ստեղծեց լեզու՝ քաղաքականության մեջ։ Նրա խոսքը կարդացվում է մինչև հիմա՝ ոչ թե ճառերի համար, այլ խորքի։
Նիկոլի խոսքը մեկ օր հետո դառնում է սքրինշոթ՝ հեգնանքի համար։
Լևոնը ձգեց երկիրը դեպի պետականություն։ Նիկոլը՝ քաշեց դեպի պատահականություն։ Լևոնն իր պարտությունն անգամ վերածեց դասի։ Նիկոլը՝ իր ամեն «հաղթանակը» վերածում է սթափեցնող արհավիրքի։
Եվ երբ ապագան մի օր լուռ կսահի այս մոխրոտ տարիների վրայով, մնում է հիշել՝
Լևոնը եկավ ազգին ուղղելու։ Նիկոլը՝ թեքելու։
Մեկը կառուցեց տաճար՝ միտք ու քաջությամբ։ Մյուսը՝ քանդեց նույնիսկ տանիքը՝ ամբոխի ծափով»։