Արման Աղաջանյանը Ֆեյսբուքում գրում է.
«Քաղաքական գործիչները, կուսակցությունները կարող են փաստերն ու դրանց նկատմամբ իրենց գնահատականը ներկայացնել յուրովի՝ ելնելով իրենց շահերից: Օրինակ, մեկը կարող է ասել. «Բանակցային գործընթացը 1994 թվականի մայիսի 12-ի զինադադարի կետից նահանջի մի մեծ գործընթաց է: Տխուր է արձանագրել, բայց բանակցային ողջ գործընթացում հայկական կողմը ոչ մի հաջողություն չի ունեցել, դա անհաջողությունների մի երկար պատմություն է»: Իրենց իրավունքն է: Քաղաքականությունում մնալու ու մեր ճակատագրերը որոշելու խնդիրն է թելադրում դա: Բոլոր տեղերում է այդպես: Բայց: Բայց ուրիշ տեղերում կա նաև մտավորական կոչվածը, գիտնականը, որն ասում է ճշմարտությունը՝ առանց քաղաքական շահ հետապնդելու (դժվար է հասկանալ, բայց մտավորական-գիտնական կոչումն է այդպիսին): Մեր գիտնականները բան չունե՞ն ասելու: Ի՞նչ են սովորեցնում մեր համալսարաններում միջազգային իրավունք, միջազգային հարաբերություններ, քաղաքագիտություն, պատմություն և այլն դասավանդող գիտական կոչումներ ունեցող դասախոսները, եթե նրանք չունեն, չեն կարողացել ձևավորել իրենց տեսակետը Հայաստանի ժամանակակից պատմության կարևորագույն հարցի վերաբերյալ: Չեն կարողացել պարզել, թե վերջապես ո՞նց եղավ, որ այսպես ստացվեց: Իսկապե՞ս մեր դիվանագիտության աշխատանքը անընդհատ պարտությունների շարան է: Ինչու՞ Ղարաբաղը դուրս մնաց բանակցություններից և այլն: Թե՞ նման հարցերը դուրս են նրանց գիտական հետաքրքրությունների շրջանակից: Իսկ դիվանագետները, ԱԳՆ-ում, արտաքին հարաբերությունների ոլորտում աշխատած ու աշխատող բազմաթիվ մասնագետները համաձա՞յն են նման գնահատականի հետ: Ձեր մասնագիտական ինքնասիրությունը չի՞ վիրավորվում նման գնահատականից: Վերջապես հանրությունն իրավունք ունի՞ իմանալու ճշմարտությունն այս հարցերում, թե՞ նոր հազարամյակում դեռ շարունակելու ենք միֆական պատկերացումներով ապրել»: