‘
Որոշ լրատվամիջոցների հուզաթաթավ անդրադարձներն ստիպեցին ինձ, որ մի անգամ էլ ուշադիր դիտեմ ու լսեմ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ելույթը վերջին հանրահավաքում:
Չէի սխալվում. այն հատվածում, որտեղ Րաֆֆին հայտարարում է, որ հացադուլ է սկսում` բազմաթիվ ծափեր են հնչում:
Իսկ ինչո՞ւ լրատվամիջոցներն ստիպեցին, որ կրկին դիտեմ հանրահավաքի այս հատվածը: Որովհետև ինձ հանդիպած գրավոր խոսքի տողատակերում լսում եմ նույն ծափերի ձայնը:
Ի՞նչ է կատարվում: Հասարակությունը բաժանվել է երկու հատվածի: Ի դեպ, տվյալ դեպքում հասարակություն ասելով` նկատի ունեմ միայն իշխանափոխության ձգտողներին կամ գոնե ձևացնողներին, թե ձգտում են: Մի հատվածը հեգնում է Րաֆֆու այս քայլը, մյուս հատվածն էլ հիացմունքի աղեկեզ ճիչեր է արձակում: Կամ էլ` լուրջ-լուրջ վերլուծում է նրա ձեռնարկած հացադուլի շեշտակի հաջողությունները, որ շուտով մանանայի նման թափվելու են Հայաստանի գլխին:
Չլինի՞ հեթանոսության շրջան ենք վերադարձել՝ ես բանից անտեղյակ եմ: Զո՞հ ենք մատուցում աստվածներին, որ բարի աչքով նայեն ողջ մնացածներին: Մարդը պարզորոշ ասաց` միայն իմ դիակի վրա… Հո չե՞ք մոռացել: Եթե ծափահարում եք, ուրեմն հավատում եք, որ Րաֆֆին պատրաստ է մեռնել` միայն թե դուք` նրան հավատացողներդ, լավ ապրեք, ազատ ապրեք, արդար Հայաստանում ապրեք: Եւ հավատալով` քաջալերո՞ւմ եք նրա ինքնազոհաբերումը: Բա ո՞ւր մնացին բարությունը, մարդասիրությունը, որ թևածում են Ազատության հրապարակում այն օրից ի վեր, երբ հարթակ բարձրացավ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ու ասաց` բարև:
Ես չար եմ, ես հեգնում եմ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի, ըստ իս՝ այդ տարօրինակ ու անսպասելի որոշումը: Ես է~ն չար 2008-ի պայքարողներից եմ, ձեզ նման բարի չեմ, որ գամ` նստեմ ընտրված նախագահի կողքին ու գլուխս մեկ աջ տանեմ, մեկ` ձախ, և աջ տանելուց «ախ-ախ» ասեմ, ձախ տանելուց էլ` «վախ-վախ»: Ես կարծում եմ, որ ազատության և արդարության համար պայքարի ելածների առաջնորդը պետք է ամուր կանգնի հողին, ոչ թե իր աչքունքին նայողներին, իր հետ հույս կապողներին ի տես` օրեցօր սովից թուլանա, վիզը ծռվի, ձայնն էլ փորն ընկնի: Սրանք էլ քիչ են, էն աշխարհի ճամփան բռնի` իր վրա հույս դնողներին թողնելով անտեր-անտիրական:
Եթե այդքան բարի եք, գուցե աղաչեք-պաղատե՞ք հանուն ձեզ մահվան գիրկը սլացող Հայաստանի ընտրյալ նախագահին, որ դադարեցնի՞ հացադուլը: Եթե չանսա ձեր աղաչանք-պաղատանքներին, գուցե փորձեք ա՞յլ կերպ ազդել նրա բարեգութ հոգու վրա: Օրինակ` հարյուր-երկուհարյուր հոգով հացադուլ հայտարարեք ու միաձայն սովից տնքաք նրա աչքի առաջ: Կասկած չունենաք` չի դիմանա ձեր տառապանքներին ու հանուն ձեզ՝ կդադարեցնի հացադուլը: Կամ գուցե մոռանա՞ք, որ ամեն մեկդ մի-մի խոշորագույն վերլուծագանգ եք, և նրա այդ քայլը գովերգելու փոխարեն՝ պնդեք, որ անիմաստ, ոչ մի տեղ չտանող որոշո՞ւմ է կայացրել: Պնդեք, եթե նույնիսկ հակառակ կարծիքին եք: Աստվածները կներեն ձեզ այդ կեղծիքը, քանի որ նպատակը բարի է` ուզում եք մարդուն ետ բերել դեպի մահ տանող ճանապարհից:
Թե չէ՝ ծափահարում-գովաբանում եք, որ ի՞նչ անեք: Որ մեր պատմության ողբի էջերը մի էջով է՞լ հարստացնեք:
Թե՞ չեք հավատում, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի կյանքին վտանգ է սպառնում, բայց ձևացնում եք, թե, իբր, սպառնում է: Թե՞ չեք հավատում, որ նա մտադիր է իր կյանքը մատաղ անել հանուն Հայաստանի, պարզապես հասարակությանը չարի ու բարու բաժանելը քաղաքական ներկա մոմենտի պահանջն է: Որքան էլ տհաճ բան է կեղծիքը, բայց, պատկերացրեք, սա ավելի տանելի կեցվածք է: Գոնե չեք դառնում ուրիշի կյանքի գնով կրակից շագանակ հանողներ, բարության թիկնոցով քողարկված անհոգիներ, ընտրյալ նախագահին բաց աչքերով զոհասեղան առաջնորդողներ:
Եթե չեք հավատում, այդ դեպքում ինչո՞ւ եք էժանագին բարոյախոսական ճառեր ասում հեգնողների հասցեին: Դուք չեք հավատում, բայց ձևացնում եք, որ հավատում եք: Մենք էլ չենք հավատում ու չենք ձևացնում:
Կողմնորոշվեք: Եթե հավատում եք, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ուղիղ քայլերով գնում է դեպի մահ, և քաջալերում եք նրա այդ ծայրահեղ որոշումը, ուրեմն` չարի սերմերը ձեր մեջ փնտրեք: Եթե չեք հավատում, բայց ձևացնում եք, թե հավատում եք` լավ եք անում, արեք: Միայն թե բարոյախոսի խշխշան թիկնոցը դեն նետեք ձեր վտիտ ուսերից:
Լիզա Ճաղարյան
‘