‘
«Հրապարակի» խմբագիրը գրում է. «Երբեմն անկեղծորեն ցավակցում եմ հեռուստատեսությունում աշխատող մեր գործընկերներին, երբ հետևում եմ նրանց տիտանական ջանքերին, թե ինչպես են փորձում արդարացնել այն, ինչը դժվար է արդարացնել: Երբ գովերգում են այն, ինչը քննադատության է արժանի: Երբ գրում և ցուցադրում են այն, ինչին չեն հավատում, ինչի հետ կտրականապես համաձայն չեն: Սրանից ավելի ողբերգական վիճակ՝ լրագրողի համար, հնարավոր չէ պատկերացնել: Ահա, Հանրային հեռուստատեսությամբ ռեպորտաժ է ՀՀ նախագահի մրցանակների մասին, երբ ողջ մամուլը հեղեղված է գրող Լևոն Խեչոյանի՝ մեդալից հրաժարվելու մասին լուրերով, մեր խեղճ գործընկերները զրկված են այդ մասին խոսելու իրավունքից:
Բայց նրանց հանձնարարված է հնարավորինս շքեղ ու հանդիսավոր ներկայացնել նախագահականում տեղի ունեցող մրցանակների հանձնման երեկվա արարողությունը: Ի՞նչ անել: Լրագրողը գտել է «ձևը»՝ մրցանակ ստացողները երախտագիտության շռայլ խոսքեր են ասում, փայլող աչքերով բեմ բարձրանում, ամեն ինչ սիրուն է, ապա ուղեկցող տեքստում հնչում է՝ այս տարիներին նախագահի ձեռքից (կարծեմ) 270 մարդ մրցանակ է ստացել: Ենթատեքստը պարզ է. մի Լևոնի՝ մրցանակից հրաժարվելը չի կարող պղտորել մեր տոնը:
Թվում է՝ լրագրողը վաստակել է իր հացը, բայց կեսճշմարտությունը կեղծիքից քիչ է տարբերվում: Հաջորդ լրագրողական «մենախոսությունը». ինչու է անձրևի ու բնության աստվածը մեզնից երես թեքել` մտերմիկ տոնով հեռուստադիտողին հարցնում է իշխանություններին ծառայելու գործում ռեկորդներ սահմանած լրագրողը: Պարզվում է՝ ոչ ոք մեղավոր չէ մեր դժբախտությունների մեջ, այդ Աստված է մեզնից երես թեքել: Ի՞նչ անի խեղճ կառավարությունը, երբ շարունակ անձրև է գալիս: Կարելի է կարծել, թե աշխարհի ոչ մի երկրում անձրև չի գալիս, կարկուտ չի տեղում»:
‘