‘
Չնայած «էշի ականջում ննջած» հայկական դիվանագիտությունն ու առհասարակ իշխանությունը փորձում են մեր հանրությանն իբրեւ հաղթանակ մատուցել ԵԽԽՎ վերջին նստաշրջանում հակահայկական բանաձեւերից մեկի մերժումը (ավելի ճիշտ կլիներ ասել` հետաձգումը, որովհետեւ այն շարունակում է օրակարգում մնալ), այդուհանդերձ, կարելի է վստահաբար պնդել, որ Վեհաժողովի նախագահի պաշտոնում իսպանացի պատգամավոր Պեդրո Ագրամունտի ընտրվելը պարտությունների նորանոր դռներ է բացելու Հայաստանի առջեւ:
Պատճառն ակնհայտ է` իսպանացի պատգամավորը մեկն է այն «պատվավոր եռյակից», որը սրանից երկու տարի առաջ մեղադրվում էր Ալիեւի «խավիարա-նավթային դիվանագիտությանը» տուրք տալու համար, ավելի կոնկրետ` Ալիեւից կերակրվելու, այդ երկրում մարդու իրավունքների ոտնահարման աղաղակող փաստերը արհամարհելու, նենգափոխելու եւ եվրոպական հանրությանը կեղծ զեկույցներ ներկայացնելու համար:
Իսպանական մամուլն այդ օրերին շոկի մեջ էր. այստեղ ամենուր հոդվածներ էին հրապարակվում այն մասին, որ առանց դրա էլ՝ իրենց երկիրը չափազանց քիչ է ներկայացված եվրոպական բարձր ատյաններում կոնկրետ պաշտոնյաների տեսքով, իսկ Պեդրո Արգամունտը, որ ԵԽԽՎ պատգամավոր էր իսպանական Ժողովրդական կուսակցությունից, «կեղտոտ նավթ է քսել եւ ծանր խավիարահոտ տարածել նախ եւ առաջ` Իսպանիայով մեկ»:
Վերջին ձեւակերպումներն, ի դեպ, El Pais իսպանական պարբերականում հանդես եկող փորձագետ Խոսե Իգնասիո Տորրեբլանկայինն են: Նա 2013-ի հունվարի 25-ին հանրության դատին էր ներկայացրել այս պարոնի արկածները եւ բացահայտել, որ European Stability Initiative (ESI)-ին կամ «Եվրոպական կայունություն» նախաձեռնության հարգարժան ղեկավար Ջերալդ Քնաուսը Իսպանիայի ավտոնոմ մարզ Վալենսիայից պատգամավոր ընտրված Պեդրո Արգամունտին բացահայտ է առաջարկել անհարմար զգալ եւ ինքնակամ լքել իր պաշտոնը:
ESI-ն, ի միջի այլոց, 1999-ին Սարաեւոյում կազմավորված անկախ վերլուծական կենտրոն է, որ ներկայացուցչություններ ունի Բեռլինում, Ստամբուլում, Բրյուսելում եւ մասնագիտացած է Բալթյան երկրներում, Արեւելյան Եվրոպայում եւ հետսովետական տարածքում ժողովրդավարության հաստատման գործընթացները ուսումնասիրելու, հարկ եղած դեպքում` որոշ դետալներ հետաքննելու գործում:
Փորձագետը պնդում է, թե ողջ Եվրոպայում չկա մեկը, որ ճանաչի այս կազմակերպությունն ու դրա ղեկավարին եւ կասկածի տակ առնի կամ խմբի պարկեշտությունը, կամ` հնարավոր համարի նրանց կողմից անհիմն մեղադրանքներ տարածելու փորձը: Մանավանդ որ` եվրոպացիների ու նախ եւ առաջ իսպանացիների համար բերվում էին կոնկրետ փաստեր, Վալենսիայի բնակիչներին էլ առաջարկվում էր հաջորդ անգամ ավելի լավ մտածել` «Ագրամունտի պես անսկզբունքային եւ անազնիվ մեկին իր դեմքով Եվրոպան ներկայացնելու գործը պատվիրակելու ժամանակ» («Խավիարային դիվանագիտություն, կամ` ինչպես Ալիեւը ստիպեց լռել Եվրոպայի խորհրդին» —La diplomacia del caviar: cómo Azerbaiyán silenció al Consejo de Europa, եւ «Խաբեության դիմանկար. Ինչպես մոնիտորինգի ենթարկեցին Ադբեջանին, կամ` ինչու պիտի Ագրամունտը հեռանա իր պաշտոնից»- Un retrato del engaño: monitorizando a Azerbayán o por qué Pedro Agramunt debe dimitir):
Ամենատհաճը, սակայն, այն է, որ կաշառվելով Բաքվի կողմից եւ պարսավանքի ենթարկվելով սեփական երկրում իսկ, այս մարդը ոչ միայն ինքնուրույն չի հեռացել իր պաշտոնից, կամ` չի հեռացվել ԵԽԽՎ-ից, այլեւ, «Եվրոպական կայունություն» նախաձեռնության ղեկավար Ջերալդ Քնաուսի պնդմամբ, «դարձել է Ալիեւի թիվ մեկ լոբբիստը եւ շարունակում է կեղծիք տարածել Ադբեջանում ինչ-որ երեւակայական ժողովրդավարության առաջընթացի մասին…»:
«Դոն Պեդրոն հասել է այնտեղ, որ պատրաստ է անգամ Լեյլա Յունուսին պատառոտել` միայն թե փրկի իր նավթոտ դեմքն ու խավիարով լի փորը», — նույն շրջանում գրեց իսպանական մեկ այլ պարբերական:
Եւ ահա ընդամենը երկու տարի անց այդ նույն մարդը դառնում է ԵԽԽՎ նախագահ` բացահայտ արհամարհելով ԵԱՀԿ-ին, երկար քիթը մտցնելով այնտեղ, որտեղ իրեն չեն սպասում եւ չափից ավելի «լայն լիազորություններ տրամադրելով տարատեսակ` իրենից ոչ պակաս նավթոտ ու խավիարոտ միլիցաների»:
Ցավոք, «քաշքշվող թուշիկներով» մեր հայտնի հաստատությունն ու հերմինենաղդալյանները չկարողացան նույնիսկ այսպիսի ակնհայտ փաստերն օգտագործել` ԵԽԽՎ-ում հաջողության հասնելու համար եւ, ամենայն հավանականությամբ, պատրաստվում են հերթական անգամ «մեր դոշին լաց լինել» իրենց պարտության առիթով: Կասկածից վեր է, որ կփորձեն մեզ մխիթարելԵԱՀԿ Մինսկի խմբի այս ու այն հայտարարությամբ, կամ` ԱՄՆ սենատորների` նախագահ Օբամային հղված բողոքի նամակով: Անիմաստ, անպտուղ բաներով՝ այսինքն, որովհետեւ պարզից էլ պարզ է, որ այս պատմությունը դեռ նոր է սկսվում, քանի որ այս անգամ դոն Պեդրոն՝ իր նավթոտ դեմքով ու խավիարոտ շուրթերով, ներկայացնում է ողջ Եվրոպան:
Կասեք` ինչ-որ բա՞ն պետք է մտածել: Դե` այո, բայց ես էլ կհակադարձեմ` իսկ ովքե՞ր են լինելու մտածողները: Եթե նույն մարդիկ, ապա ավելի լավ է էս գլխից հաշտվեք պարտությունների նոր շղթայի հետ, որովհետեւ պակաս «դոն պեդրոներն էլ սրանք չեն…»:
‘