Անցնող շաբաթ խոսեց նաեւ հայ դիվանագետը: Նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանը հոդված էր հրապարակել եւ պնդել, որ խաղաղությունը օրակարգ չէ, Հայաստանը պետք է ունենա այլ օրակարգ, այն է՝ ամրագրել երկու կարեւորագույն սկզբունք․ ա) ԼՂԻՄ-ի դիտարկումը որպես ամբողջական քաղաքական միավոր, բ) ԼՂԻՄ-ի սահմաններով Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը։
Պարոն Օսկանյանը գրել էր, որ չի ընդունում տարածված տեսակետը, թե ԼՂԻՄ-ի կորցրած տարածքների նկատմամբ պահանջատիրության հարցի բարձրացումը կհանգեցնի ռազմական գործողությունների։
Երբ նախկին արտգործնախարարը թղթին էր տալիս իր այս պահանջատիրական գիրը, ադրբեջանցիները ներխուժում էին Ներքին Հանդ եւ նոր հենակետ տեղադրում Հայաստանի ինքնիշխան տարածքում, իսկ մեկ այլ ուղղությամբ շարունակում փակ պահել Արցախ մտնող գազատարը՝ մեր հայրենակիցներին զրկելով կենսական նվազագույն պայմաններից:
Պարոն Օսկանյանը կարո՞ղ է հստակ քայլերով ցույց տալ, թե ինչպես է հնարավոր ադրբեջանցիներին դուրս մղել Շուշիից, Հադրութից եւ մյուս գրավյալ տարածքներից, որոնք մտնում էին ԼՂԻՄ-ի մեջ: Ճիշտ նույն կերպ պետք է պատասխանել (խոսքը Օսկանյանի մասին չէ միայն), թե ինչու կյանքի չկոչվեց Մադրիդյան փաստաթուղթը, ինչու չկարողացանք պահել յոթ շրջանները, ինչու չկարողացանք պահել Քարվաճառը, ինչու չկարողացանք պահել Լաչինի միջանցքը, ինչու չկարողացանք պահել ԼՂԻՄ-ը, ինչու չենք կարողանում ադրբեջանական ներխուժումների դեմ առնել ՀՀ ինքնիշխան տարածքում:
Ամբողջական հոդվածը կարդացեք սկզբնաղբյուր կայքում։