‘
«Թատրոնն արվեստի տեսակ է, որն արտահայտվում է հասարակության առջև դերասանի խաղով պայմանավորված բեմական գործողությամբ: Թատերական ներկայացումը գրական երկի և բեմական գործողության համադրությամբ ստեղծվող իրականություն է»:
Ընդունված է համարել, որ հայկական թատրոնը հունական և հռոմեական թատրոնների հետ միասին աշխարհի ամենահին թատրոնների շարքին է դասվում, որն ունի ավելի քան 2000 տարվա պատմություն: Նրա առաջացման հիմքն են դարձել Գիսանե և Անահիտ աստվածուհիներին նվիրված ծիսակատարությունները: Բեմական գործողությունը թատրոնի առանձնահատուկ լեզուն է, որի կրողները և փոխանցողները դերասաններն են:
Ներկայումս հասարակության մոտ ձևավորված է այն կարծիքը, թե թատրոնի հիմնական սիրահարները և այցելուները ավելի բարձր տարիքի անձինք են, սակայն վերջերս Ticketmaster-ի կողմից կատարված հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ մեր օրերում 16-ից 19 և 45-ից 54 տարիքի տեր մարդիկ են ավելի մեծ հաճույքով այցելում ներկայացումներ դիտելու: Սակայն սա միայն վիճակագրություն և չի կարող ցույց տալ մարդկանց զգացմունքները, վարվելակերպը և հիմնական մոտիվացիան: Որպես առավելություն կարելի է դիտել այն փաստը, որ ներկայումս երիտասարդները չեն կարծում, որ թատրոնը ստեղծվել է և նախատեսված է հատուկ իրենց ծնողների համար: Սա իհարկե հուսադրող ցուցանիշ է, որը մերժում է արմատացած մտածելակերպը:
Թատրոնում հնարավոր է տեսնել երկրի մշակույթը, սովորությունները, որոնց միջոցով երիտասարդները որոշ ժամանակով հնարավորություն են ունենում կտրվելու ժամանակից միջավայրից: Հնի հանդեպ հետաքրքրությունը, այն բացահայտելու ցանկությունը, բեմական և ռեալ կյանքի միջև համեմատության փնտրտուքները և այլընտրանքային մեկնաբանություններ լսելու, դրանք սեփականի հետ համեմատելու ցանկությունն է, որ հանդիսանում է երիտասարդների հիմնական դրդապատճառը:
Իհարկե, բոլոր թատրոնները միանման չեն. յուրաքանչյուրն ունի իր առանձնահատկությունները, սեփական ծրագիրը, սակայն այս բազմազանությունն է հանդիսանում այն պատճառներից մեկը, որ մարդիկ չեն ցանկանում բավարարվել միայն մեկ ներկայացմամբ:
Վերջին 15 տարում թատրոնը մեծ փոփոխությունների է ենթարկվել: Չնայած այն փաստին, որ դահլիճում երիտասարդներ բավականին մեծ թիվ են կազմում, դա ոչ միշտ է լուսաբանվում և ներկայացվում հանրությանը:
Թատրոնը 2500 տարի շարունակ հանդիսացել է մշակույթի ամենակարևոր բաղադրչնեից մեկը, որն իր մեջ ներառում է բազմաթիվ տարբեր տեսակի տեսություններ և գործելակերպ: Նրանց որոշ մասը հիմնված է քաղաքական կամ հոգևոր գաղափարախոսության վրա, մինչդեռ մնացածը՝ դերասանական մասնակցության: Որոշ գործընթացներ արտահայտում են զուտ պատմությունը, որոշները՝ դիտում են թատրոնը որպես միջոցառում, մնացածները՝ որպես սոցիալական փոփոխության կատալիզատոր:
‘