‘
Չեմ հիշում` որ թվականն էր: Եթե ուզենամ` կճշտեմ, բայց այս դեպքում դա էական չէ:
Մոսկվայում ԱՊՀ անդամ տասներկու պետությունների նախագահների հերթական հավաքն էր, և ինձ բախտ էր վիճակվել, առաջին ու վերջին անգամ՝ Հայաստանի նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանին ուղեկցող լրագրողների խմբի մեջ հայտնվել: Բեմում նստած էին տասնմեկ երկրների նախագահները, դահլիճում` հարյուրավոր լրագրողներ: Մամուլի ասուլիսը պետք է արդեն սկսված լիներ, բայց չէր սկսվում: Սպասում էին Հայաստանի նախագահին: Ադրբեջանի նախագահ Հեյդար Ալիևն անհանգիստ շարժումներ էր անում, բայց Ռուսաստանի նախագահ Բորիս Ելցինը նահանջելու միտք չուներ. ի՞նչ ասուլիս` առանց Լևոն Տեր-Պետրոսյանի: Ի վերջո` բացվեց դահլիճի դուռը, և ներս մտավ Հայաստանի Հանրապետության նախագահը: Բորիս Ելցինի դեմքն, առանց չափազանցության, ճառագեց, մնացյալ նախագահների ակնածանքն էլ էր ակնհայտ ու անթաքույց: Մեր թանկագին Հեյդար Ալիևն, իհարկե, բացառություն էր՝ հասկանալի պատճառով. ինքը պարտված երկիր էր ներկայացնում, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը` իր երկրին հաղթած պետություն:
Մեր նախագահը դանդաղ ու հպարտ բարձրացավ բեմ և նստեց: Ու բոլորը տեսան ու հասկացան, որ ուշացած դահլիճ մտնող Նախագահը ներկայացնում է արժանապատիվ և անկախ մի երկիր, որի անունն է Հայաստան:
Ելցինը թեթևացած շունչ քաշեց, ու մամուլի ասուլիսն սկսվեց: Այդ ընթացքում դահլիճում նստած այլ պետությունների լրագրողները հասցրին Հայաստանի լրագրողներիս հայտնել իրենց անթաքույց հիացմունքը` երանի ձեզ, էս ի՜նչ նախագահ ունեք: Դե, մեր խմբում էլ ոմանք, իրոք, հպարտության զգացումից խունջիկ-մունջիկ եկան, ոմանք էլ դեղնականաչակապտեցին չարությունից: Հավաստի աղբյուրների պնդմամբ` մինչև հիմա էլ դեղնականաչակապտած են:
Ինչու՞ հիշեցի այս պատմությունը: Գրեթե ամեն օր հիշում եմ` հենց տեսնում եմ Բաղրամյան 26-ը զավթածին` ստորաքարշորեն ծռմռվելիս այլ պետությունների ղեկավարների առջև, և այդ ղեկավարների հեգնական վերաբերմունքը նրա նկատմամբ:
Իսկ ինչու՞ այսօր պատմեցի:
Որովհետև այսօր Հայաստանի առաջին և միակ ընտրյալ Նախագահի ծննդյան օրն է, և այսպես հարմար գտա շնորհավորել նրա տարեդարձը:
‘