‘
Բնական է երեկվա հանրահավաքի վերաբերյալ շատերի վրդովմունքը: Սպասելիքը շատ էր: Ոգևորությունը շատ: Րոպե առաջ գնալ Բաղրամյան 26 ու պահանջել նախագահի հրաժարականը. մասնակիցների պահանջը դա է:
Մեկ ամսից ավելի է՝ յուրաքանչյուր օր ու ժամ, յուրաքանչյուր րոպե ու վայրկյան ավելանում է ոգևորության, անհամբերության ալիքը: Մարդիկ է՛լ ձգելու տեղ չունեն: Իսկ երբ սպասելիքն ու ոգևորությունը շատ է լինում, սթափ խոսքը սառը ցնցուղի տպավորություն է թողնում: Ինչպիսի խոսք ուզում է լինի, այն չի կարող հագեցնել պապակված մարդու սիրտը: Բոլորդ ինձից լավ գիտեք, թե ինչ է ուզում այսօրվա ճշմարիտ ընդվզողը: Նրա ուզելուց բացի ինչ էլ ասեր Առաջին նախագահը, միևնույն է, նա դժգոհ կմնար:
Ինձ այսպես են ասում. «Այո, ճիշտ է ասում Առաջին նախագահը, այո, նոր չենք համոզվում նրա գեղեցիկ խոսքի ու կուռ տրամաբանության մեջ, բայց հետո՞… Հետո՞… »: Հետոն էլ չի ուշանում: Պիտի գնայինք Բաղրամյան 26 ու հեղափոխություն անեինք: Բայց սիրելիներս, «հեղափոխություն անելու համար» այնտեղ համապատասխան զորամիավորումներ կային տեղադրված, ովքեր խաղում էին ոգևորված ժողովրդի ցանկությանը հագուրդ տալու դերը և ավելի վտանգավոր էին, քան մեր փառապանծ ոստիկանությունը: Նրանք կարող էին իրենց հրահրումներով աքցանի մեջ առնել տային մաքուր կռվողներին ու հարցը մի տևական ժամանակով փակել… Կարծում եմ՝ Առաջին նախագահն այս ամենին իրազեկ է եղել ու իր ներկայությամբ կանխել է ծրագրավորված թակարդը:
… Եվ այսօր Լևոնին քննադատելու փոխարեն քննադատեք թփում թաքնվածներին, ովքեր մի քանի հոգի հավաքելով կամ չհավաքելով, թփերի տակից ծլվլում են: Մի գործչի շուրջ, եթե համախմբվում է այդքան մեծ զանգված, չի կարելի մրոտել այդ գործչին, որովհետև վիրավորում եք նրա շուրջ համախբված մարդկանց: Սա ձեզ ասում է մեկը, ով ՀԱԿ-ի անդամ չէ ու ոչ մեկի հետ կապ չունի: Մնացածը դուք գիտեք ու ձեր քաղաքացիական պատասխանատվությունը:
Հասմիկ Բաբաջանյան, Hraparak.am
Ամբողջական հոդվածը` սկզբնաղբյուր կայքում
‘