‘
Հունվարի վերջին, երբ սահմանում իրավիճակը լարված էր, Երևանում պաշտպանության նախարարը նվերներ ու մեդալներ էր բաժանում բանակում չծառայած տղաներին: Բանակի օրվա առթիվ պաշտպանության նախարարը պարգևատրեց մի շարք պետական գերատեսչությունների մամուլի խոսնակների ու լրագրողների:
Ընդհանրապես, պարգևատրումները նպատակ ունեն խրախուսելու և գնահատելու որոշակի աշխատանքը, սակայն մամուլի խոսնակներին հանձնաված՝ պաշտպանության նախարարի պարգևատրումներն անհասկանալի են, թե ինչ խնդիր են լուծում: Հատկապես, երբ այդ խոսնակները չեն ծառայել բանակում:
Պատվոգրով պարգևատրվել է գյուղատնտեսության նախարարի մամլո խոսնակը, որը ոչ մի անգամ չի առանձնացել բանակի մասին գիտելիքներով և գրառումներով: Իսկ ՀՀ դատական դեպարտամենտի միջազգային համագործակցության հետ կապերի ծառայության պետ Արսեն Բաբայանը պարգևատրվել է «Անդրանիկ Օզանյան» մեդալով (պարգևատրվածներից միայն վերջինս է ծառայել): Առանց մեդալի չեն մնացել նաև ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության եւ վարչապետի մամլո խոսնակները: Նշենք, որ ո՛չ մեկը, ո՛չ մյուսը չեն ծառայել բանակում: Պաշտպանության նախարարի կողմից ժամացույց է ստացել նաև մեկ այլ չծառայած, ՀՀ վարչապետի խորհրդական Արամ Անանյանը:
Հարց՝ ի՞նչ խնդիրներ են լուծվում պետական գերատեսչությունների խոսնակներին մեդալներ շռայլելով, երբ ռազմական գերատեսչությունը տեղեկատվական պայքարում անհուսորեն պարտվում է, թե երկրի ներսում, թե դրսում: Երկրի ներսում հանրության մի մեծ զանգված շատ բացասական է տրամադրված բանակին, որն արտահայտվում է տարբեր դեպքերի առթիվ համացանցում բանակի թեմայով բացասական բովանդակությամբ քննարկումներով, ինչպես նաև հակաբանակային տեղեկատվության ակտիվ տարածումով: Արտաքին ճակատում նույնպես տեղեկատվական դաշտի վիճակը լավ չէ. պաշտպանության նախարարի մամուլի խոսնակը ժամանակ առ ժամանակ իր ֆեյսբուքի էջում հայտարարություններ է գրում ու խնդրում է չտարածել ադրբեջանական ապատեղեկատվությունը, իսկ նման ոճով աշխատելը ոչ պրոֆեսիոնալիզմի ու ոլորտի կրիտիկական վիճակի լավագույն ապացույցն է:
Չնայած տրամաբանական է` նման մարդկանց պարգևներ ստանալը տեղեկատվական դաշտի ճգնաժամի լավագույն ցուցիչն է:
Արտեմ Աբրահամյան
‘