‘
2008-ի նախագահական ընտրություններից առաջ Սերժ Սարգսյանը, ինչպես հայտնի է` իր ձեռքը վերցրեց Հանրապետական կուսակցության ղեկն ու այսօր հանդես է գալիս որպես մոլի հանրապետական ու նժդեհական:
Նա նաեւ, ինչպես հայտնի է` 2008-ի նախագահական ընտրություններից առաջ ՀՀ Հիմնադիր նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, ոչ ավել, ոչ պակաս մեղադրում էր Լեռնային Ղարաբաղը «ծախելու» մտադրության մեջ: Մինչդեռ, ժամանակին նույն Սերժ Սարգսյանը այլ բաներ էր ասում:
Ստորեւ ձեզ ենք ներկայացնում 1992 թվականին հրապարակված հարցազրույցից մի հատված, որը Սերժ Սարգսյանի հետ վարել էր այն ժամանակ լրագրող, իսկ ապա ԼՂՀ նախագահ, հիմա էլ` Սերժ Սարգսյանի հատուկ հանձնարարություններով դեսպան Արկադի Ղուկասյանը:
Պարոն Սարգսյան, նախքան ինքնապաշտպանության կոմիտեն ղեկավարելը, Դուք նկատելի դեր էիք խաղում ԼեռնայինՂարաբաղի քաղաքական կյանքում: Այսօր ինչպե՞ս են դասավորվում Ձեր փոխհարաբերությունները քաղաքագետների հետ:
Ոչ այնքան դյուրին: Պիտի նշեմ, որ միջկուսակցական պայքարը, ցավոք, ներբերվեց նաեւ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն: Իր անկախության համար մարտնչող փոքրաթիվ ժողովրդի համար դա անչափ մեծ շռայլություն է: Քանի դեռ պատերազմ է մղվում,արցախցին պետք է մոռանա իր պատկանելիությունը այս կամ այն կուսակցությանը: Ես չեմ ընդունում այն քաղաքական գործիչների դիրքորոշումը, որոնք հակառակ տեսակետի են:
Պետք է ենթադրել. որ Դուք մտադիր չեք որեւէ կուսակցության մեջ մտնել:
Դա բացառված է: Ես արդեն «բախտ եմ ունեցել» լինելու կոմունիստների կուսակցության գործիչ եւ բավականին լավ եմ ուսումնասիրել «կուսակցությունը եւ ժողովուրդը միասնական են» կարգախոսի էությունը: Մեր պայմաններում նմանօրինակ ամբոխավարությունը զզվանք է առաջացնում իմ մեջ:
Դուք չէ՞իք կարող պարզել Ձեր միտքը:
Ոչ մի կուսակցություն չի կարող գոյություն ունենալ առանց նեղ կուսակցական շահերի, որոնք բնավ էլ միշտ չէ, որ համընկնում են ազգի, պետության շահերի հետ: Բայց նրանցից շատերը ուղղակի փորձում են հանդես գալ ժողովրդի անունից եւ այն տպավորությունն են ստեղծում, թե, իբր, երկիրը միայն իրենց շնորհիվ է կանգուն մնում:
Բայց չէ՞ որ միջկուսակցական պայքարը բնականոն երեւույթ է ցանկացած քաղաքակիրթ հասարակության մեջ: Իշխանության ձգտելը նույնպես չի կարելի ոչ բնականոն երեւույթ համարել:
Ես ասում եմ միայն այսօրվա եւ միայն մեր հանրապետության մասին: Չի կարելի մտածել կուսակցական շահերի մասին, ամեն գնով ձգտել իշխանության, երբ դրված է մարդկանց կյանքի ու մահվան խնդիրը: Դա անչափ տագնապալի միտում է: Պատկերացրեք այն հետեւանքները, եթե կուսակցական ազդեցության համար պայքարի հրդեհը քաղաքական ոլորտից տարածվի ռազմականի վրա: Նման փորձեր, ի դեպ, ձեռնարկվում են: Բաժանվելով կուսակցական ջոկատների, մենք ինչպե՞ս պետք է պաշտպանենք մեր սահմանները: Կուսակցական զինված ուժերը վախճանի սկիզբն են: Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է ամենայն պատասխանատվությամբ գիտակցի դա: Այլապես մեզ սպառնում է Ադրբեջանի ճակատագիրը, որն այժմ բզկտվում է ներսից:
Ինչքան հասկացա, ձեզ՝ հրամանատարությանը հաջողվում է պահպանել ինքնապաշտպանության ուժերի անկուսակցականությունը:
Այո, թեեւ վտանգավոր միտումները մերթընդմերթ իրենց զգացնել են տալիս: Բայց վստահ եմ, որ ողջամտությունը մեզ չի դավաճանի:
Դուք ինչպե՞ս եք վերաբերում Հայաստանի Հանրապետության ղեկավարության վրա ընդդիմադիր մամուլի հարձակումներին՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությանը, իբր, բավարար չափով օգնել չցանկանալու համար:
Դա այն դեպքն է, երբ իշխանության պայքարի թեժ պահին զոհաբերվում են բարոյականության եւ օբյեկտիվության սկզբունքները: Մենք գոյություն ունենք, պայքարում ենք այն բանի շնորհիվ, որ մեր թիկունքին կանգնած է Հայաստանը: Իսկ ընդդիմադիր մամուլը կատարում է ընդամենը իր կուսակցության պատվերը, որը փորձում է քաղաքական շահաբաժիններ կորզել:
Եթե հավատանք որոշ լրագրերի, ապա ստացվում է, թե ԼՂՀ հասնող օգնության զգալի մասը առանձին կուսակցությունների վաստակն է:
Նրանք չեն անում անգամ հազարերորդ մասն այն բանի, ինչ անում է Հայաստանի պետությունը: Թեեւ ամեն անկյունում ձգտում են ընդգծել իրենց «առանձնահատուկ վաստակը»: Կարծում ենք, որոշակի օգնություն մեզ ցույց են տալիս նաեւ կուսակցությունները, ընդ որում, նկատեք, ոչ կուսակցական միջոցներից, այլ ժողովրդի նվիրատվություններից: Բայց չէ որ դա պատրվակ չէ Արցախը քաղաքական շահարկումների ասպարեզի վերածելու համար: Առանց այդ էլ մեր խնդիրները շատ են:
Ես կարծում եմ, որ Ձեզ հետ հարցազրույցը ոմանց սրտով չի լինի:
Դա արդեն նրանց խնդիրն է:
Ձեզ ի՞նչ է ամենից շատ անհանգստացնում:
Գլխապտույտը՝ որպես հաղթանակների հետեւանք:
Ինչպիսի՞ն եք տեսնում ԼՂՀ-ի ապագան:
Արցախը եղել է եւ պետք է լինի Հայաստանի մասը:
«Հայաստանի Հանրապետություն», 01 հունիս, 1992
‘