‘
«Ոսկե Ծիրան» Երևանի 11-րդ կինոփառատոնի շրջանակում հանդիսատեսը պատիվ ունեցավ դիտելու Բեռլինի կինոփառատոնի հաղթող, ռեժիսոր Ինան Դյաոյի «Սև ածուխ, բարակ սառույց» դեդեկտիվ ժանրի գեղարվեստական ֆիլմը: Թեև ֆիլմը դեդեկտիվ է, այնուհանդերձ, այստեղ ներկայացվում է քայքայվող սոցիալիստական ռեալիզմը և նրա բերած ողջ գարշահոտությունը: Իսկ սյուժեն այսպիսին է՝ 1999-ին ածխի գործարանում հայտնաբերում են մարդու մարմնի մաս, հետո պարզվում է, որ նույն մարմնի տարբեր կտորներ տարածվել են ամբողջ գավառով մեկ: Առաջին ու միակ կապող օղակ կասկածյալների ձերբակալության ժամանակ արյունահեղությունն է: Գրեթե բոլորը սպանվում են, իսկ ֆիլմի հերոս, հանցագործներին ձերբակալելու եկած քննիչներից մեկը՝ Լյաո Ֆանյը, վիրավորվում ու բուժվելուց հետո պաշտոնաթող է լինում՝ ողջ կյանքը խղճի խայթզգալով դառնում է հարբեցող:
Հինգ տարի անց նույն ձեռագրով ևս երկու սպանություն է տեղի ունենում, սև ածուխից սկիզբ առած պատմության հաջորդ էջը գրվում է բարակ սառույցին: Պաշտոնաթող քննիչը հնարավորություն է ստանում վերականգնվելու: Փորձում է բացահայտումներ անել, որոնց թելը տանում է լվացքատան մի աշխատակցուհու մոտ և սարսափազդու մի պատմության մասին է պարզում: Այս ֆիլմն ասես գավառական իրական կյանքի փաստերի շարադրանք լինի: Եվ բոլորոն էլ հասկանում են, թե գավառակակ կյանքում որքան պակաս են լուսավոր ու պայծառ պահերը:
‘