Երկար ժամանակ մենք անպետություն ժողովուրդ եղել ենք։ Հոգացել ենք մեր հոգսերը, մշակույթ ենք կերտել, կայսրություններին ենք ծառայել, պետություն, բայց, չենք ունեցել։ Հետեւաբար չենք ունեցել նաեւ պետության նկատմամբ պատասխանատվություն:
20-րդ դարի վերջին, ի թիվս այլ ժողովուրդների, փայլեց նաեւ մեր աստղը։ Արդեն 30 տարի է՝ պետություն ունենք, բայց, ցավոք, հին սովորությամբ այն չենք գնահատում։ Զգացմունքներին ու երազանքներին տրված` վտանգում ենք այն։ Իրականությունից կտրված ծրագրեր ենք հյուսում ու լծվում դրանց կենսագործմանը։ Արդյունքում՝ հասանք 2020-ի ծանրագույն պարտությանը, որը մեզ համար, որքան էլ զարմանալի է, սահմանագիծ չդարձավ։ Այսքան ժամանակ անց դեռ չենք հասկացել, որ բոլորովին նոր իրավիճակ է, ինչին էլ պետք է հարմարեցնենք այսօրվա մեր խնդիրները։ Պետք է գիտակցենք խորապես․
- Հայաստանը պարտվել է պատերազմում:
- Պարտության արձանագրումից հետո հակառակորդի առաջխաղացումը չի դադարել:
- Հակառակորդը տեղակայվել է Հայաստանը շրջապատող բարձունքներում ու իր թիրախի տակ է պահում մեր բնակավայերը եւ մեր մայրուղիները:
- Հակառակորդը տեղակայվել է Հայաստանի սուվերեն տարածքում:
- Հակառակորդն իր ագրեսիվ ծրագրերից չի հրաժարվել:
- Մենք դիմակայելու մեծ ռեսուրս չունենք:
- Մեր երկրի ներսում անառողջ մթնոլորտ է, քաղաքականության փոխարեն ատելություն է ու թշնամություն։
Ամբողջական տեքստը կարդալ այստեղ