‘
Գյումրեցի ազատամարտիկ Գևորգ Ալիխանյանը նամակ է հղել մեր խմբագրությանը, որտեղ իր դժգոհությունն է հայտնում ներկայում Արցախյան պատերազմին տրվող մեկնաբանություններին: Նամակն ամբողջությամբ ներկայացնում ենք ստորեւ.
«Խորհրդային և հետխորհրդային ժամանակներից մի հետաքրքրիր «հայրենասիրական» պրոպագանդա է բուն դրել լրատվության և այլ պետական մարմինների գործելաոճի մեջ: Հիշում ենք ամեն ինչ կամ ամենքին՝ բացի հիմնականից: Օրինակ՝ երբ անդրադառնում ենք Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին` ամենուր առնչվում ենք Գ.Ն. Ժուկովի անվան հետ: Առանձնապես Խալխին Գոլի ճակատամարտի հուշերի ժամանակ, երբ Ժուկովը հիշում է այն սերժանտի ազգանունը, ով ԽՍՀՄ-ի դրոշն էր պարզում: Բայց իր հուշերում չի հիշատակում այն դիվիզիայի շտաբի պետի, կամ այն սպաների ազգանուները, ովքեր մշակել էին տվյալ օպերացիան և այլն՝ հասկացնելով, որ մնացածը ինքն է կազմակերպել:
Վերադառնալով մեր օրերին (ուսումնասիրելով Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի պատմությունը)՝ համոզվել եմ, որ Հայաստանի նորագույն պատմությունը խեղվում է այնպես, ինչպես ժամանակին խեղվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը:
Այսօր ոչ մի պատմության դասագրքում նշված չէ, որ 1989 թվականին Ադրբեջանը փորձեց Արցախի հարցով ներքաշել պատերազմի մեջ՝ հարձակվելով Զանգեզուրի, Մեղրիի, Երասխավանի, Նոյեմբերյանի, Իջևանի և Կրասնոսելսկի վրա:
Խոսում են պատերազմի հաղթանակից, Կոմանդոսից, Մոնթեից, Վազգեն Սարգսյանից, Մանվելն էլ (նկատի ունի Մանվել Գրիգորյանին-խմբ.) ձոներով պատմություն է կերտում, էլ չեմ խոսում Ռոբերտ Քոչարյանից, Սերժ Սարգսյանից և Սամվել Բաբայանից, ովքեր իրենց Արցախի հերոսներ են հռչակել: Եվ չգիտեմ ինչու՝ Արցախի խեղված նորագույն պատմությունը խառնվելով Հայաստանի նորագույն պատմության հետ` խեղում են նաև վերջինս:
Քանի որ ժողովրդի մեջ 1999 թվականից առ այսօր սերմանում են սուտը, այսօր, որպես ազատամարտիկ, ցանկանում եմ աղաղակել մի իրողության մասին: Հայաստանի Հանրապետության հիմնադրումն ու նորագույն պատմությունը կերտել է մի անձնավորություն՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, և Արցախյան ազատագրման հարցը դրվել է Հայաստանի Հանրապետությունում ժողովրդավարության հաստատման և Արցախի ինքնորոշման կոնտեքստում:
Չմոռանանք` եթե փառաբանում ենք Կոմանդոսին, ով 1992 թվականին ընդամենը մայորի կոչում ուներ, եթե մեծարում ենք լուսահոգի Մոնթեին, եթե մեծարում ենք Ժիրոյին, ով այսօր ինքն էլ է զարմացած այդ մեծարումից ( որովհետև իր նման գումարտակի հրամանատարներ շատ կային), եթե մեծարում ենք ներկայիս գեներալներ, իրականում՝ Կռազի շոֆեր Մանվել Գրիգորյանին, Կամազի շոֆեր Սեյրան Սարոյանին և վերջապես՝ Վազգեն Սարգսյանին, և գիտակցված ձևով մոռացության ենք տալիս Հայաստանի Հանրապետության և Արցախի զորքերի գերագույն գլխավոր հրամանատարներ Լևոն Տեր-Պետրոսյանին և Արթուր Մկրտչյանին, ուրեմն՝ մենք երկու ընտրություն ունենք: Կամ ոտքի պետք է կանգնենք ու հանձինս Սերժիկի՝ քշենք այս վարչախմբին, ովքեր պղծել են մեր անցյալն ու ներկան, կամ կմնան իրենք, սակայն չենք լինի ոչ մենք, ոչ մեր պատմությունն ու ապագան»:
‘