‘
Աշխարհի գավաթի առաջնությունում Իսպանիայի տապալումը բոլորովին էլ «տիկի-տակա»-ի մահը չի նշանակում, ինչպես շտապեցին հայտարարել շատերը: Դա ուղղակի ապացույցն էր այն բանի, որ լճացումը չի կարող ոսկյա լինել: Ամեն դեպքում այդպես է սպորտում: Իսպանիայի հավաքականը բոլորվին չէր ուզում հաշվի նստել ժամանակի հետ և ահա ժամանակը դիմեց շոկային թերապիայի մեթոդին: ժամանակն է, որ փոխվի նաև «Բարսելոնա»-ն, որի շատ ֆուտբոլիստներ Իսպանիայի հավաքականում են: Լուսահոգի Տիտո Վիլանովան և նրա սանչո պանսա Ջորդի Ռոուրան փորձեցին ընթանալ Պեպ Գվարդիոլայի դարաշրջանից հետո մնացած իներցիայով: Խերարդո Մարտինոն հասկանում էր փոփոխոությունների անհրաժեշտությունը, բայց չուներ ազդեցության լծակներ և ոչ էլ՝ հեղափոխություն անելու համար գործիքներ: Եվ նրա оրոք տիրում էր ինչ-որ միջանկյալ ժամանակաշրջան: Հիմա հերթը Լուիս Էնրիկեինն է. Պեպի հետևորդներից մեկն այլևս չի կարող շարունակել նախորդների պես: Նա պետք է խաղին նոր հնչեղություն տա, և այլ ճանապարհ չունի:
Բարսելոնյան ինքնուրույնության ջատագովները սիրում են կրկնել ավանդույթների անձեռնամխելիության մասին, մոռանալով, որ այդ ավանդույթները ակումբ են բերել հոլանդացիները՝ Ռինուս Միխելսը և Յոհան Կրուիֆը: Եվ դա ոչ այնքան հեռու ժամանակներում էր, այլ 70-ականներին: Իսկ մինչ այդ բոլորովին այլ «Բարսելոնա» էր, որն ընդհանուր ոչինչ չուներ ներկայիս թիմի հետ: Պեպ Գվարդիոլան հասարակության դատին ներկայացրեց շատ գեղեցիկ, հաջող և վառ հայեցակարգ, բայց ոչ միակ հնարավորը: Միխելսի, Կրուիֆի, Ռոբսոնի և Ռայկարդի ժամանակ «Բարսելոնային» միավորում էր ֆուտբոլի հանդեպ ստեղծագործական և անհատական մոտեցումը, սակայն այղ գաղափարների իրականացումը կարող է տարբեր լինել: Այս մասին պետք է հիշեն հատկապես նրանք, ովքեր ցանկացած շեղում ներկայիս ոճից, համարում են սրբապղծություն: Գվարդիոլայի դարաշրջանը ամենահաջողն է ակումբի կյանքում, բայց միշտ էլ վաղ, թե ուշ ցանկացած լավ բան ավարտվում է: Իսկ ակումբը պետք առաջ շարժվի:
Կամաց-կամաց «Բարսելոնան» բաժանվում է այն մարդկանցից, որոնք թիմի դեմքն էին վերջին 10 տարվա ընթացքում: Արդեն հեռացել է Պույոլը, ձմռանը, հավանաբար, կհեռանա Չավին, այլևս թիմում չէ Վալդեսը: Որոնել նրանց ճիշտ կրնоրինակների, ոչ միայն շատ բարդ խնդիր է, այլև անիմաստ: Փորձել վերականգնել արդեն անգուն խաղը՝ ահա սրանով է զբաղվել«Բարսա»-ն վերջին մրցաշրջանների ընթացքում: Սակայն ղեկավարությունը ինչ-որ պահ հասկացավ, որ պետք է խորքային, և ոչ թե մակերեսային փոփոխոություններ: Ձեռք բերեցին Լուիսի Սուարեսին, որը բոլորովին էլ բարսելանյան ոճի խաղացող չէ՝այս բառի դասական իմաստով: Եվ սա оրինակներից մեկն է: Լուիս Էնրիկեն իր տրամադրության տակ ունի հարձակվողների տրիո՝ Մեսի – Սուարես – Նեյմար:
Թղթի վրա այս անունները ուղղակի կարող են սարսափեցնել հակառակորդին,իսկ գործնականում կարող են դառնալ կարապի, խեցգետնի ու գայլաձկան համակեցությունը: Հնարավոր է, բայց սա արդեն կյանքն է՝ եռացող, շարժուն ու վառ, այլ ոչ թե ինչ- որ ամրոցի կիսահարկում գոյություն: Նրանք երեքն էլ տարբեր մարդիկ են և պետք է նրանց հարմար խաղային մոդել մշակել: Մեսին իր ողջ հանճարեղությամբ չի կարող մնալ կապտանռնագույնների խաղի ալֆան ու оմեգան: Նա ստիպված պետք կիսի իր իրավասությունները: Դա պետք է լինի երեք տենորների համերգը, այլ ոչ թե մեկի բենեֆիսը: Այլ դեպքում, ամեն ինչ իզուր կլինի:
Ֆարբեգասի վաճառքը «Չելսի»-ին ևս մեկ ապացույցն է այն բանի, որ «Բարսելոնան» պաշտոնապես ճանաչել է այն փաստը, որ Սեսկը նոր Չավին չէ, և, ընդհանրապես, նոր Չավի չկա և առայժմ չի էլ լինի: Դաշտի կենտրոնում Լուիս Էնրիկեն և նրա մարզչական շտաբը նույնպես պետք է ինչ-որ նոր բան մտածեն: Եվ ոչ միայն նրա համար, որ Չավիին դժվար է կամ գրեթե անհնար է փոխարինել: Գվարդիոլայի ոճը հիմնվում էր երկու կետի վրա: Առաջինը՝ գնդակի վերահսկումն էր, երկրորդը՝ բարձր պրեսինգը: Առաջինը առանց երկրորդի արդեն «տիկի-տակա» չէ: Լավագույն տարիներին նույնիսկ Մեսին էր հաճույքով մասնակցում պրեսինգներին, իսկ արդեն Պեդրոն, Կուենկան, Տելյոն, Ինյեստան այնպես էին վազում… Պահանջել այդպիսի շարժում առանց գնդակի Մեսից, Նեյմարից ու Սուարեսից, հազիվ թե պետք լինի: Իսկ դա նշանակում է, որ «Բարսան» պետք քիչ տիրապետի գնդակին և, համապատասխանաբար, ամրապնդի կենտրոնը: Այստեղ արդեն միայն Բուսկետսը քանդողի դերում բավարար չէ, և այստեղ, ճիշտ ժամանակն է հիշելու, որ թիմն ունի Խավիեր Մասկերանո, ներկայանալի պաշտպան և հիանալի հենակետային կիսապաշտպան: Իհարկե, հենակետային տարածքում կարող է խաղալ նաև նորեկը՝ Իվան Ռակիտիչը:
«Բարսելոնա» -ի ևս մեկ նորեկը դարձավ «Վալենսիա»-ի պաշտպան ժերեմի Մատյոն: Թիմը պաշտպանությունում լուրջ խնդիրներ ունի, և համաշխարհային ճանաչում ունեցող պաշտպան ձեռք բերել այդպես էլ չի հաջողվում: Արդյունքում՝ ակումբը 20 մլն եվրո վճարեց մի ֆուտբոլիստի համար, որը երբեք համաշխարհային աստղերի շարքին չի դասվել: Մատյո խաղային փորձ ունի ինչպես ձախ եզրում, այնպես էլ պաշտպանության կենտրոնում: Իր ժամանակին նա Խորդի Ալբայի հետ միասին պահում էր«Վալենսիայի» պաշտպանության ողջ կենտրոնը: Սակայն, նրան Պիկեի հետ կապելը դժվար է: Ակնհայտ է, որ «Բարսելոնա»-ին պետք է անհատականություն ունեցող կենտրոնական պաշտպան, ով կկարողնա հուշել և ապահովագրել: Այս խնդիրը կարել է լուծել արդեն միչմրցաշարային շրջանում, այնպես որ պաշտպանբության կառուցումը ևս Լուիս Էնրիկեի առաջնահերթ խնդիրներից է:
‘