‘
Տեսնում եմ նրան՝ ասես երկնքից.
Խաւարում թաղուած մի լեռնակղզի.
Անյայտից ձգուող լուսեղէն մի գիծ
Ցոլում է՝ իբրեւ ափը երազի:
Երկու լիճ՝ որպէս երկու աչք աղօտ,
Նայում են անշարժ գիշերում անդորր.
Սառնաշունչ հովիտ՝ ճակատ անհաղորդ.
Հանգած դէմքն ասես հարազատ իմ մօր:
Ցուրտ յամրութեան մէջ կէսգիշերային
Ականջիս հեռու մի ձայն է հնչում.
Իր շիրմից մայրս ինձ տուն է կանչում.
Իսկ մնացեալը պատմում է քամին:
Թէ ինչպէս խուժեց ձմեռը դաժան.
Եւ փակուեց հայրը անդնդում մթին.
Եւ դարձաւ որդին որբ, թափառական.
Եւ մեռաւ մայրը՝ հայեացքը ճամփին:
Ճեղքելով երկրի խաւարն անսահման՝
Սլանում եմ ես՝ ցաւից խենթացած.
Իր բոյնը դարձող հուր հաւքի նման
Բերում եմ ինձ հետ մի մեծ լուսաբաց:
‘