‘
Եթե նկատել եք, վերջին մեկ տարում իշխանություններն այլևս ձևականությունների հետևից չեն ընկնում. ցինիզմն այլևս չի քողարկվում, բոլոր դիմակները հանված են, բոլոր պլանները փորձված են ու ձախողված, բոլոր (կամ` գրեթե բոլոր) ականները՝ պայթեցված, բոլոր փամփուշտները՝ կրակված: Երբ այլևս կրակելու փամփուշտ չկա, իշխանությունները գնում են վա -բանկ` հանում են սվին-դանակներն ու բզում յուրաքանչյուրին, ով կպատահի: Սա փախչողի սովորական հոգեբանություն է: Երբ փախչողը հասկանում է, որ յուրաքանչյուր օրը կարող է դառնալ իր վերջին օրը, վաղվա օրն այլևս անկարևոր է դառնում իր համար: Անգամ ի՛ր վաղվա օրը: Վերցնել ինչ պատահի` այսօ՛ր, այստե՛ղ, հիմա՛: Եթե բախտը բերի, ուրեմն՝ վաղն էլ կմնա դեռ, մյուս օրն էլ: Իսկ եթե չբերի, ոչինչ, կփախչի: Կարևորը՝ գնալուց առաջ տնտղել մի նախավերջին ու վերջին անգամ շուրջբոլորը` աչքից բաց թողածը ձեռ գցելու համար: Եւ այդ նեղ պահին, երբ ամեն օրը որոշիչ է, ձևականություններն ավելորդ են դառնում: Էլ ժողովրդավարություն չեն խաղացնում: Անիմաստ է: Ուղիղ երկխոսություն է այլևս, տետ-ա-տետ, հնարավո՞ր է՝ չթալանեք, այո, այսինքն՝ այլևս չե՞ք թալանելու, ավարտեցի՞ք՝ ոչ:
Սա է այլևս: Եւ հոգ չէ, որ հարցեր կառաջանան, վրդովմունք կլինի, ցասում կլինի կամ բողոք: Իշխանությունն այլևս չի ձևացնում, թե «սիրում է» հանրությանը, և չի էլ ձևացնում այլևս, թե իբր հանրությունն է «սիրում» իրեն: Այն այլևս սիրելու ջանք անգամ չի թափում, և ոչ էլ ցանկանում է այլևս սիրվել: Կարմիր գիծը հատված է: Բյուջեում գումար չկա, այլևս չեն թաքցնում դա, կրճատում են ծախսերը, ավելացնում`մուտքերը, և թող հարցնեն՝ ինչո՞ւ: Հենց այդպե՛ս: Կասեն: Թանկացումներն ի՞նչ պատճառով են, ծածուկ պայմանագրեր ինչո՞ւ եք ստորագրել, երկիրն ինչո՞ւ եք մաս-մաս վաճառում, էլ ի՞նչ եք վաճառել ու մեզ չեք ասում: Ավարտեցի՞ք: Այո՞: Ոչ:
Հիմա իշխանության դարդը ճառ ասելը չէ, զանգ կախելն է մնացել: Մի ճար են արել` վերջին անգամ զանգ են կախում, ճառերի ժամանակներն անցել են, այդ պատճառով էլ այժմ պատասխանելիս կարճ են կապում:
Իսկ դա արդեն վերջն է: Մենք հասել ենք մի կետի, երբ դիմացիններն այլևս չեն էլ դիմադրում առանձնապես: Նրանք` մեծ փախուստին նախապատրաստվելով, արդեն իսկ ընդունել են իրենց պարտությունը: Նրանք էլ հասկանում են, որ եթե այսպես շարունակվի, պայթյուն է լինելու, կաթսան եռալու ու թափվելու է: Կփորձեն, անկասակած, մի վերջին անգամ կաթսայի կափարիչը կիսաբաց անել` գոլորշի բաց թողնելու համար, բայց դա էլ կա՛մ կստացվի, կա՛մ` չէ: Կարևորը, որ կաթսան եռում է, և որ իշխանություններն էլ հասկանում են, որ իրենց օրերը հաշվված են: Զգոն կլինեք, պայթյուն է լինելու:
‘