‘
Չնայած շրջակա միջավայրի համար լուրջ վտանգներին` Հայաստանում պոչամբարների վերամշակումն առաջվա նման իրականացվում է միայն խոսքով: Այդ մասին ԱրմԻնֆո-ի թղթակցի հետ զրույցում հայտարարել է «Հայաստանի կանաչների միության» ղեկավար Հակոբ Սանասարյանը:
Նրա խոսքով, փակ համարվող բոլոր պոչամբարներից ծանր մետաղները ներթափանցում են շրջակա միջավայր: Արդյունքում` վտանգավոր տարրերով աղտոտվում է ոչ միայն բնահողը, այլև` ջրային պաշարները: Օրինակ, Սյունիքում Դաստակերտի պոչամբարն արդեն 35 տարի փակ է համարվում, սակայն փաստը մնում է փաստ. դրա թունավոր նյութերը խառնվում են Այրի գետի ջրերին: Ոչ պակաս վտանգված է նաև Ողջի գետը, չէ որ ինչպես գետի, այնպես էլ դրա վտակի վրա կա մի քանի պոչամբար, որոնց մեկուսացումն անմխիթար վիճակում է:
Սանասարյանն ընդգծել է, որ պոչամբարները պետք է պատնեշված լինեն փշալարով` մարդկանց և ընտանի կենդանիների ներթափանցումը դրանց տարածք կանխելու նպատակով: Իսկ իրականում այդ պահանջը չի կատարվում: Արդյունքում` լեռնահանքային գործունեության թափոնների անմիջական մերձակայքում անասուններ են արածեցվում:
Բացի այդ, մերձակա բնակավայրերի բնակիչները չեն խորշում դեղաբույսեր հավաքել և բանջարեղեն աճեցնել վտանգավոր գոտում: Որպես օրինակ Սանասարյանը նշել է Քաջարանի պոչամբարը, որտեղ գյուղացիները կարտոֆիլ, ճակնդեղ, սոխ և սխտոր են աճեցնում: Մինչդեռ պոչամբարում կան ծանր մետաղներ, որոնց նույնիսկ ոչ մեծ խտությունը բնահողում և ոռոգման ջրում կարող են հանգեցնել այդ խտությունների բազմակի ավելացման որոշակի բույսերում և կենդանական մթերքներում:
Կուտակվելով օրգանիզմում` այդ տարրերը «հարվածում են» ժառանագականությանն ու վերարտադրությանը: Վտանգն այն է, որ սնդիկի, արճիճի մեծ պարունակությամբ մթերքների օգտագործման բացասական ազդեցությունը դրսևորվում է տարիներ, տասնամյակներ անց և, նույնիսկ, ապագա սերունդներում:
«Ես կարծում եմ, որ այդ խնդրին պետք է մեծ ուշադրություն դարձնի Առողջապահության նախարարությունը, սակայն դրա փոխարեն այն լիովին անտեսում է ստեղծված իրավիճակը: Իսկ դա լուրջ հանցագործություն է», — ընդգծել է Սանասարյանը:
‘