‘
Ահավոր հուզված եմ, նեղված: Շատ տհաճ է այն, ինչ հիմա կպատմեմ: Ժամը 2:30 է, նստած ֆիլմ եմ նայում, մեկ էլ բաց պատշգամբից ողբ ու լացի ձայներ լսեցի: Բնական է, նետվեցի տեսնեմ ի՞նչ եղել, գուցե մեկին մի վատ բան է պատահել, տեսա, որ Ռուսաստան մեկնող ավտոբուսն է կանգնած, ուրիշ ոչ մի արտառոց բան չկա, բայց լացը կա, ու միալար է, չի դադարում: Նայում եմ կողքի շենքերին, ոչ շտապօգնություն կա, ոչ ոստիկանություն: Փողոցը խաղաղ է, բայց կանացի ու տղամարդու լացը անհասկանալի կերպով լսվում է: Մի քանի րոպե այսպես սրտատրոփ, ականջներս սրած կանգնել եմ, որ հասկանամ ինչ է կատարվում: Հեշտ բան չէ լսել սրտակեղեք լացող տղամարդու ձայն ու անտարբեր մնալ սենյակում նստած: Ավտոբուսը շարժվեց, շարժիչի ձայնը մարելու հետ մեկտեղ մի պահ սովորական գիշերային լռություն տիրեց: Հասկացա, որ դա միմյանց հրաժեշտ տվողների լացն էր: Այն մասում, որտեղ հենց նոր ավտոբուսն էր, դեռ կանգնած էին մի քանի տղաներ: Կամաց խոսում էին, մեկ էլ նորից լսվեց այդ լացը, բայց հիմա միայն տղան էր լալիս: Երևի մեկնողը մայրն էր: Արդեն որքան ժամանակ է այդ երեխան (ձայնից զգացվում է, որ մի 15-16 հազիվ լինի) դեռ լաց է լինում եկեղեցու բակում, ընկերներն էլ կողքից հեռու չեն գնում… Շատ վատ եմ զգում: Ամեն անգամ, երբ գիշերվա այս ժամին պատուհանից տեսնում եմ եկեղեցու մոտ կանգնած ավտոբուսը, որը լցվում է մարդկանցով` մտովի նախատում եմ նրանց, որ հեռանում են գողունի, գիշերով: Ինչո՞ւ են գնում: Չնայած, գուցե ճիշտ են անում, ես դատավոր չեմ, որ որոշեմ: Բայց այս դեպքը մինչև սրտիս խորքը ցնցեց: Ինչո՞ւ, ինչու պիտի այսպես լինի: Հաստատ չեն գնում հանգստանալու, այլապես աղիողորմ չեն բաժանվի իրարից: Ինչո՞ւ մի կտոր հացի համար այսպես պիտի դատարկվի երկիրը: Ինչո՞ւ… Ոչ ոք չի պատասխանելու, գիտեմ: Պատասխանի կարողություն ունեցողը չի կարդա սա, կարդացողն էլ հետս հավասար կնեղվի, էլի բան չի փոխվի:
Ալինա Դերձյանի Facebook-յան գրառումը
‘