Սուրեն Սուրենյանցը Ֆեյսբուքում գրում է.
«Իրականում, մենք քաղաքական առումով, դժբախտ ժողովուրդ ենք, որովհետև Երրորդ հանրապետության չորս առաջնորդներից միայն մեկն է հասկացել Հաղթանակի քաղաքական կապիտալիզացիայի անհրաժեշտությունը` 1997-ի իր հայտնի ծրագրային հոդվածով։
Այդ հոդվածի հետեւանքով` Լեոն Տեր-Պետրոսյանը ստացավ «պարտվողականի», «հանձնողի» պիտակ։
Հետո եկան «հաղթողները», որոնցից առաջինը Արցախը հանձնեց բանակցային դիրքերում, երկրորդը նույնիսկ Ապրիլյան պատերազմից հետո չխոստովանեց 1998-ի «հայկական թերմիդորականության» ողբերգությունն ու սնանկությունը, երրորդը Հայաստանի ու Արցախի համար «հեղափոխական» գահավիժում ապահովեց։
«Հաղթողների» սինխրոն գործողությունների հետևանքով` նրանք բոլորը դարձել են «փրկիչներ», միայն թե` հասկանալի չէ, ինչը ու ինչպես են փրկում։
…Ու այս ամենի համատեքստում` դարձյալ մի «պարտվողական» է մնացել, որ 25 տարի առաջ, հաղթողի դիրքերից արժանապատիվ խաղաղության օրակարգ էր առաջարկում»։