Վերջերս 7or.am կայքում լույս էր տեսել «Այն, ինչ չստացվեց 2008-ի մարտի 1-ին, Հայաստանի ու Արցախի գլխին ջարդվեց 10 տարի անց» վերտառությամբ հոդված՝ Ա. Հակոբյան անունով «անհայտ» հեղինակի ստորագրությամբ (7or.am, 01.03.2023):
Հոդվածը մարտի 1-ի իրադարձությունների ոտքից գլուխ խեղաթյուրման ու կեղծման ևս մի հուսահատ փորձ է: Այդ առիթով ընթերցողներին ենք ներկայացնում դեռևս տարիներ առաջ նույն 7or.am կայքի խմբագիր Անդրանիկ Թևանյանի 2016 թ. մարտի 18-ին հեղինակած «Մարտի 1-ը և երեք նախագահները» հոդվածից մի հատված, որն ի ցույց է դնում խմբագիր Թևանյանի և, այսպես կոչված, «անհայտ» հեղինակի արտահայտած մտքերի բևեռային տարբերությունը:
iLur
«ՀՀ առաջին նախագահին ձեռնտու չէր մարտի 1-ը: Նրա մարտավարությունը հստակ էր՝ Ազատության հրապարակում պահել հոծ զանգվածներին այնքան ժամանակ, մինչև որ իշխանական բուրգը լուրջ ճաքեր կտա և, ի վերջո, կփլուզվի: Նման երևույթներ կամաց-կամաց տեղի էին ունենում, և իշխանությունների համար գնալով դժվարանում էր բուրգի փլուզումը կանխելը:
Շուրջօրյա հանրահավաքները, պարբերաբար տեղի ունեցող երթերն ու այլ ակցիաները նպատակ ունեին փողոցային «ռասկաչկան» հասցնել գագաթնակետին մինչև Սահմանադրական դատարանում ընտրությունների արդյունքների վիճարկումը:
Հայտնի է, որ ՍԴ ղեկավար Գագիկ Հարությունյանը սուպերկոնյունկտուրային պաշտոնյա է, և եթե փողոցում հարյուր հազար մարդ լիներ, ապա նա կդառնար անկանխատեսելի ու անկառավարելի իշխանությունների համար: 2003-ի նախագահական ընտրություններին հաջորդած հետընտրական գործընթացները ցույց տվեցին, որ Հարությունյանը մի թեթև փողոցային ճնշումից անգամ կարող է տեղի տալ և խուճուճ որոշում կայացնել, էլ ուր մնաց՝ Տեր-Պետրոսյանի շուրջ հավաքված հսկայական զանգվածի ճնշմանը դիմանար: Մանավանդ որ Հարությունյանը որևէ խնդիր չէր ունենալու Տեր-Պետրոսյանի հաղթանակի արդյունքում և կարող էր հանգիստ հանձնել գործող իշխանություններին: Եթե ՍԴ-ն ընտրության առաջին փուլի արդյունքները չեղյալ հայտարարեր ու նշանակեր երկրորդ փուլ, ապա պետական ապարատը կփլուզվեր, կսկսվեր «առնետավազք», և Սերժ Սարգսյանը չէր կարողանա նախագահ դառնալ:
Իշխանությունները շատ լավ հաշվեցին այս ամենը և փորձեցին կանխել ՍԴ-ում տեղի ունենալիքը՝ որոշում կայացնելով ցրել Ազատության հրապարակում հավաքվածներին մինչև ՍԴ նիստը (նիստն, ի վերջո, տեղի ունեցավ արտակարգ դրության պայմաններում): Հարկ է նկատել, որ հանրահավաք ցրելը չստացվեց այնպես, ինչպես պլանավորվել էր: Եղավ դիմադրություն, և հնարավոր չեղավ մեկ գրոհով հարցը փակել: Մարդիկ ցրվեցին Ազատության հրապարակից, բայց հետո հավաքվեցին Ֆրանսիայի դեսպանատան մոտ: Ուժի կիրառումը հակառակ էֆեկտն ունեցավ, և դիմադրությունը դարձավ զանգվածային: Թե ինչ եղավ հետո, բոլորը գիտեն: Արդյունքն այն էր, որ կանխվեց առաջին նախագահի պլանը, և նա չվերադարձավ Բաղրամյան 26:
Եվ այսպես, Տեր-Պետրոսյանին բախումը ձեռնտու չէր, քանզի նա նախ դրա ռեսուրսը չուներ, և բացի այդ, ինչպես վերևում նշեցինք, լրիվ այլ մարտավարություն էր ընտրել, ինչը ուժի չկիրառման դեպքում գրեթե հարյուր տոկոսանոց արդյունք էր ապահովելու իր համար»: