Սա ասում է մեկը, ով իր իշխանավարման հինգ տարվա ընթացքում ամեն ինչ արել է, որ Հայաստանի անկախությունը մոտենա ցածրագույն նիշին։
Սա ասում է մեկը, ով խաղաղության օրակարգ է որդեգրել իր իսկ հրահրած պատերազմում պարտվելուց հետո միայն։
Մինչ այդ Արցախը Հայաստան էր ու վերջ։
Երբ Արցախը Հայաստան էր ու վերջ, Անկախության հռչակագիրը քննարկման ու վերանայման կարիք չուներ, «աստվածաշնչյան ուղերձ» էր, իսկ երբ պետք է ողորմություն խնդրողի կեցվածքով «կադաստրի թուղթ» փնտրել, Անկախության հռչակագիրը վերլուծելը դառնում է «պատմական պարտք»։
Թեեւ նա չգիտի, վստահաբար չի կարող ասել, թե «…ինչպիսին կլինեին եւ ինչի կհանգեցնեին մյուս ճանապարհները»։
Եթե իր իսկ հրահանգով հանրային եթերներում արգելված չլիներ Հայաստանի նորագույն պատմության մասին խոսելը, «պատմություն» առարկայից ծույլիկ այս պատանին կիմանար, որ 1990-ի օգոստոսին՝ մինչեւ Անկախության հռչակագրի վերջնական տեքստի ընդունումը, խորհրրդարանին ներկայացվել են մեկ տասնյակ նախագծեր։
Ամբողջական հոդվածը կարդալ այստեղ