(հատուած «Արդի հայ գրականութիւնը» գերմաներէն յօդուածից, «Բաւիւլօն», հանդէս գրականութեան եւ արուեստի, 2018թ․, հա․ 4, թարգմ․ հեղ․)
Ի տարբերութիւն Պարոյր Սեւակի, արձակագիր Հրանտ Մաթեւոսեանն այն համոզմանն էր, որ գիտատեխնիկական դարաշրջանի բոլոր կարեւոր խնդիրները, մարդկային գոյութեան հարցերը կարելի է յաջողութեամբ արտացոլել գրականութեան մէջ՝ առանց ստիպուած լինելու հեռանալու «սեփական տնից»։ Նրա արձակը բնորոշւում է հայ գիւղական կեանքի արքետիպային կերպարներով ու պատկերներով, որոնց նա համզգացութեան իր բացառիկ կարողութեան եւ պատկերման համարեա տոլստոյական ճշգրտութեան շնորհիւ կարողանում է հաղորդել հոգեբանական անչափելի խորք եւ ամբողջականութիւն։ Զարմանալի չէ, որ նա հսկայական ազդեցութիւն է գործել ոչ միայն իր մեծաքանակ հետեւորդների, այլեւ հաւասարապէս իր գրական հակառակորդների վրայ։ Մաթեւոսեանական դպրոցից են դուրս եկել բազմաթիւ երիտասարդ գրողներ, որոնց թւում նաեւ արդի հայ արձակի առաջատար ներկայացուցիչներ Վանօ Սիրադեղեանը եւ Լեւոն Խէչոյեանը։